Οι προσωπικοί περιορισμοί και δεξιότητες των παραμελημένων παιδιών

Η σχέση που έχουμε με τους γονείς μας έχει βαθιά επίδραση στη ζωή μας. Τι γίνεται όμως με όσους από εμάς, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν είχαμε επαφή με τους γονείς μας κατά τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων;

Οι ειδικοί θεωρούν ότι οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν ελάχιστη επαφή με τους γονείς τους όταν ήταν παιδιά, έχουν κοινές εμπειρίες και ανέπτυξαν προσωπικούς περιορισμούς αλλά και δεξιότητες.

Έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης- μοναξιά

Όσοι είχαν ελάχιστη ή καθόλου επαφή με τους γονείς τους συχνά αναφέρουν ότι ένιωθαν μοναξιά και χωρίς συναισθηματική υποστήριξη. Δεν είχαν κάποιον να τους παρηγορήσει σε δύσκολες στιγμές ή να τους επιβραβεύσει όταν κατάφερναν πράγματα.

Στην ενήλικη ζωή, τους συνοδεύει το ίδιο αίσθημα μοναξιάς, το οποίο δεν έχει σχέση με το πλήθος των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω τους.

Ανεξαρτησία- αυτάρκεια

Η ελάχιστη επαφή με τους γονείς οδήγησε πολλά παιδιά να αναπτύξουν ανεξαρτησία από πολύ μικρή ηλικία. Μπορεί να μαγείρευαν και να έτρωγαν μόνα τους. Μπορεί να μην ανακάτευαν ποτέ κάποιον μεγάλο στους καυγάδες τους. Το σίγουρο είναι ότι λύνανε τα προβλήματα μόνα τους .

Η ανεξαρτησία αυτή των παραμελημένων παιδιών, δημιούργησε αυτάρκεις ενήλικες.

Λαχτάρα για αποδοχή

Έχετε νιώσει ποτέ μια ακατανίκητη επιθυμία να ακούσετε μια καλή κουβέντα ή να αναγνωριστείτε από κάποιον που ποτέ δεν ήταν εκεί για εσάς;

Παρά την απόσταση ή την έλλειψη σχέσης, υπάρχει συχνά μια υποσυνείδητη ανάγκη για επιβεβαίωση από τους ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο. Είναι σαν κάποιο κομμάτι μας να περιμένει ακόμα εκείνη την αγκαλιά, εκείνον τον έπαινο, εκείνο το σημάδι ότι είμαστε «αρκετά καλοί» και μας αποδέχονται.

Το καλό νέο είναι ότι αυτή η βαθιά ριζωμένη επιθυμία για αποδοχή, μπορεί να μας οδηγήσει να πετύχουμε σπουδαία πράγματα στη ζωή. Το κακό είναι ότι μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε μονίμως ανικανοποίητοι, περιμένοντας μια απροσδιόριστη αποδοχή που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Η αποδοχή του εαυτού μας, ανεξάρτητα από το πώς μας έχουν φερθεί οι γονείς μας, είναι ένα δύσκολο αλλά σημαντικό βήμα για να βρούμε την εσωτερική μας γαλήνη.

Δυσκολία στη δημιουργία στενών σχέσεων

Μια κοινή εμπειρία των παιδιών που δεν είχαν επαφή με τους γονείς τους, είναι η δυσκολία στη δημιουργία και τη διατήρηση στενών σχέσεων.

Η διαπίστωση προέρχεται αρχικά από τη «θεωρία του δεσμού» του Βρετανού Τζον Μπόουλμπι (John Bowlby). Ο Μπόουλμπι επισήμανε ότι οι αρχικές σχέσεις του παιδιού με τους φροντιστές του καθορίζουν τον χαρακτήρα του.

Σύμφωνα με τη θεωρία της προσκόλλησης, τα παιδιά που βιώνουν συνεπή και στοργική φροντίδα από τους γονείς τους τείνουν να σχηματίζουν ασφαλείς δεσμούς και να έχουν υγιέστερες σχέσεις ως ενήλικες. Αντίθετα, εκείνα που είχαν αποσπασματική ή ελάχιστη επαφή με τους γονείς τους συχνά παλεύουν με την ανασφάλεια και το φόβο της εγκατάλειψης στις σχέσεις τους. Μπορεί είτε να προσκολλώνται στους συντρόφους τους από φόβο μήπως μείνουν μόνοι τους είτε να τους απομακρύνουν για να αποφύγουν να πληγωθούν.

Φόβος απόρριψης

Το να μεγαλώνει κάποιος χωρίς επαφή με τους γονείς συχνά συνοδεύεται από έναν βαθιά ριζωμένο φόβο απόρριψης.Μπορεί να βρίσκετε τον εαυτό σας να αμφισβητεί συνεχώς τις προθέσεις των ανθρώπων ή να ερμηνεύει υπερβολικά τα λόγια ή τις πράξεις τους. Είστε πάντα σε επιφυλακή για σημάδια ότι δεν είστε επιθυμητοί ή ότι πρόκειται να σας εγκαταλείψουν.

Αυτός ο φόβος μπορεί να μας κρατήσει πίσω σε πολλούς τομείς της ζωής, από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τις ευκαιρίες καριέρας. Είναι σαν μια σκιά που μας ακολουθεί, επηρεάζοντας υποσυνείδητα τις επιλογές και τις πράξεις μας.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι φόβοι δεν είναι γεγονότα. Και η επίγνωση των φόβων μας είναι το πρώτο βήμα για την εξάλειψη τους.

Υψηλή ψυχική ανθεκτικότητα

Παρά τις δυσκολίες που συνεπάγεται η γονεϊκή παραμέληση, τα παιδιά μπορεί να αναπτύξουν αναφέρουν ένα ασυνήθιστο επίπεδο ανθεκτικότητας.

Η ζωή χωρίς συνεπή γονεϊκή υποστήριξη συχνά απαιτεί προσαρμοστικότητα, καλή γείωση και μετωπική αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι εμπειρίες, μπορούν να οικοδομήσουν ένα είδος ανθεκτικότητας που πολλοί άνθρωποι δεν θα αποκτήσουν ποτέ- γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να «εκπαιδευτούν» κατάλληλα.

Ισχυρή αυτοπεποίθηση

Τα παραμελημένα παιδιά αναπτύσσουν συχνά μια ισχυρή αίσθηση αυτοπεποίθησης.

Αφού δεν μπορούν να βασιστούν στους γονείς τους για υποστήριξη ή καθοδήγηση, μαθαίνουν να βασίζονται στον εαυτό τους.Είναι ένα σκληρό μάθημα για κάποιον που βρίσκεται στα τρυφερά του χρόνια. Ωστόσο, το να μπορούμε να «σταθούμε» μόνοι μας, μάς χαρίζει δύναμη και αυτοπεποίθηση για ό,τι μπορεί να φέρει η ζωή.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το παρελθόν μάς έχει διαμορφώσει, αλλά δεν χρειάζεται να μας καθορίζει. Από το παρελθόν θα πάρουμε τη γνώση για να διαμορφώσουμε το παρόν και το μέλλον.

Πηγή: ertnews.gr