Σία Κοσιώνη: Τα μούτρα μου τα έχω φάει αλλά το θέμα είναι να βγαίνεις τελικά νικητής, να έχεις επιβάλει τους όρους σου

Στον ρομαντισμό με τον οποίο προσπαθεί ακόμα να βλέπει τον χώρο της δημοσιογραφίας εστίασε η Σία Κοσιώνη σε συνέντευξή που παραχώρησε στο περιοδικό In Style, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τις στροφές της επαγγελματικής της διαδρομής.

Η δουλειά σου σε έχει κάνει πιο αισιόδοξη ή πιο απαισιόδοξη; Σε έχει κάνει πιο κυνική;

Η δουλειά σίγουρα με έχει κάνει πιο κυνική, με έχει κάνει πιο ρεαλίστρια, αλλά αυτό που δεν έχω επιτρέψει να κάνει είναι να σκοτώσει την αισιοδοξία μου. Έχω δει το σκοτάδι, έχω δει τη βρωμιά, όλο αυτό το πράγμα το έχω δει και συνεχίζω να το βλέπω κάθε μέρα, όμως την ώρα που τα βλέπω αυτά βλέπω και την καλή πλευρά των πραγμάτων, στην οποία επιλέγω και να στέκομαι. Ήμουν ρομαντική μπαίνοντας σε αυτό το επάγγελμα, είμαι ρομαντική και θα είμαι για πάντα. Πιστεύω ότι υπάρχει καλό εκεί έξω, το βλέπω, το πιστεύω πάρα πολύ και δεν θα εγκαταλείψω το φως. Δεν υπάρχει περίπτωση να το εγκαταλείψω.

Σε αυτό σε βοήθησε το παιδί ή ήσουν έτσι ανέκαθεν; Γιατί ένα παιδί είναι χαρά.

Είναι φως, είναι χαρά. Σίγουρα με βοήθησε το παιδί, αλλά είναι θέμα επιλογής το πως βλέπεις τα πράγματα. Και πού επιλέγεις να πιστεύεις και να βάζεις τη δύναμη σου. Έχω έναν πολύ καλό φίλο, ο οποίος ήταν στα media πολλά χρόνια πριν μπω εγώ – είναι αρκετά μεγαλύτερος μου – και του έλεγα ότι εγώ θα πάω εκεί και θα κάνω αυτό. Μου έλεγε: «Βρε Σία, μην είσαι τόσο ρομαντική». «Όχι, είμαι» απαντούσα. Εκείνος μου τα ‘χωνε τότε. Μου έλεγε: «Σταμάτα! Θα φας τα μούτρα σου έτσι όπως μπαίνεις σε αυτόν τον χώρο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα». Κι εγώ του έλεγα: «Όχι, έτσι είναι κι εγώ θα τα καταφέρω. Θα επιβάλω και τον τρόπο που εγώ σκέφτομαι και τον τρόπο που εγώ νιώθω». Και σήμερα του λέω, «ποιος είχε δίκιο από τους δυο μας;».

Αυτό θα σε ρωτούσα κι εγώ. Τα έφαγες τα μούτρα σου; Δεν μπορεί να μην τα έφαγες.

Τα μούτρα μου τα έχω φάει, αλλά το θέμα είναι να βγαίνεις τελικά νικητής, με την έννοια του να έχεις επιβάλει εσύ τους όρους σου. Δηλαδή, προφανώς, μέχρι να τους επιβάλω και έχω φάει τα μούτρα μου, όμως είμαι υπερήφανη για τον τρόπο που έχω ανοίξει περπατησιά, για τον τρόπο με τον οποίο έχω κινηθεί σε αυτόν τον χώρο.

Για τις υποχωρήσεις που έχω κάνει, για τις υποχωρήσεις που δεν έχω κάνει. Δηλαδή δεν υπάρχει κάτι που να κοιτάω πίσω και να λέω: «Αχ, Παναγία μου, αυτό δεν θα ‘θελα να το βλέπω». Το έχω κάνει με τον τρόπο μου απολύτως και χωρίς να παραβιάζω τους κανόνες μου και τις αρχές μου. Και με αυτή την έννοια έχω δίκιο απέναντι στον φίλο μου που μαλώναμε τότε.