Αρκαλοχώρι: Ρίγη συγκίνησης σε παράσταση μαθητών για τα Τέμπη παρουσία Καρυστιανού και Ασλανίδη – “Έχουμε ο ένας τον άλλον”

Μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Μάνα θα αργήσω» πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου (22/3) στο Αρκαλοχώρι Κρήτης, ως φόρος τιμής στα 57 θύματα του δυστυχήματος των Τεμπών. Την ήδη συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα συμπλήρωσαν οι παρουσίες της Μαρίας Καρυστιανού και του Παύλου Ασλανίδη.

«Ο πόνος της αδικίας δεν ξεθωριάζει εύκολα»

«Έχουμε ο ένας τον άλλον», ήταν μερικά από τα βαρυσήμαντα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού προς τους κατοίκους του Αρκαλοχωρίου, οι οποίοι όπως ανέφερε έχουν βιώσει ομοίως τον εμπαιγμό και την κυβερνητική αδιαφορία.

«Κανείς δεν έχει ξεχάσει, όπως κάποιοι ήλπιζαν, τους αδικοχαμένους επιβάτες. Κανείς δεν έχει συγχωρέσει τους υπεύθυνους για αυτό το ειδεχθές έγκλημα της σύγκρουσης, αλλά και για το μετέπειτα έγκλημα της συγκάλυψης. Ο πόνος της αδικίας δεν ξεθωριάζει εύκολα – το έχετε βιώσει κι εσείς βαθιά, με τον δικό σας πόνο πριν από χρόνια, και γνωρίζετε καλά πως, στο τέλος, έχουμε ο ένας τον άλλον», υπογράμμισε.

Τέλος, συμπλήρωσε: «Από αυτή τη συγκλονιστική παράσταση, θα κρατήσω αυτό το λευκό φόρεμα που συμβολίζει την αγνότητα και την ελπίδα. Και θα πω ότι αυτή τη φορά το καλό θα νικήσει!».

Φανερά συγκινημένος εμφανίστηκε και ο Παύλος Ασλανίδης, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια παρακολουθούσε την παράσταση των παιδιών, όπως αναφέρει η neakriti.gr.

Αργότερα, στην ομιλία του μετά το τέλος της παράστασης, ανέτρεξε κι εκείνος στην τραγωδία που έζησαν οι κάτοικοι του Αρκαλοχωρίου που έχασαν τα σπίτια τους από τους ολέθριους σεισμούς κάποια καλοκαίρια πίσω.

«Εδώ, στο Αρκαλοχώρι, γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και να περιμένεις χρόνια για αποζημιώσεις και αποκατάσταση, ώστε να ξαναχτίσεις τη ζωή σου, παλεύοντας καθημερινά με την κρατική αδιαφορία», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η παράσταση, που ξεκίνησε στις 8 το βράδυ, είναι μια καλλιτεχνική κραυγή μνήμης και διαμαρτυρίας, οργανωμένη από το Φροντιστήριο Ορίζοντες και εμπνευσμένη από την Κλειώ Βλαχάκη.

Στο επίκεντρο της δημιουργίας βρίσκονται 35 μαθητές, οι οποίοι, με τη συνοδεία μουσικών, ενώνουν τις φωνές και τις ψυχές τους για να μεταφέρουν, μέσα από ποίηση, θεατρικά δρώμενα και μουσική, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και το συλλογικό βίωμα της κοινωνίας απέναντι στην τραγωδία και τις σκιές συγκάλυψης που την ακολούθησαν.